Jak uczymy

Metoda nauczania rysunku, którą stosujemy w naszej szkole została opracowana przez mgr. Inż. architekta Andrzeja Nowakowskiego (1933-2019), świetnego rysownika, wieloletniego wykładowcę historii architektury powszechnej i rysunku odręcznego na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. Od początku działalności studia metoda ta jest wspólnie praktykowana i doskonalona przez lubelski i krakowski zespół nauczycieli studia. Zbudowana wokół właściwej dla architektów konwencji rysunkowej zmierzającej do ukazania przestrzenności form, dzięki obecności w zespole artystów plastyków uwzględniająca również bardziej malarskie, wrażeniowe widzenie świata.

Podstawowym celem zajęć jest przygotowanie uczniów do egzaminów na studia architektoniczne, oraz do studiów na tym kierunku. Rysunki mają wykształcić umiejętności manualne, umiejętność obserwacji świata, umiejętność wyobrażania sobie zachowania form w przestrzeni, wrażliwość plastyczną i inwencję projektową.

Stosowana technika rysunku ołówkowego, format B2 rysunków, oraz czterogodzinny cykl pracy wynikają z zasad obowiązujących na egzaminach wstępnych. Wprowadzamy jednak również szkicowe rysunki na mniejszych formatach, oraz rysunki kredkami. Szczególne znaczenie w ćwiczeniach zajmuje nauka zasad konstrukcji perspektywicznej, jako podstawowego czynnika budowy przestrzennej wizji świata, połączonego z modelowaniem form światłocieniem.

Stosujemy trzy podstawowe typy zajęć:

1. Rysunek z natury, wykonywany w pracowni, albo w plenerze, który obejmuje szeroką gamę tematów, od brył geometrycznych, poprzez przedmioty, postacie, architekturę historyczną i współczesną, aż po elementy naturalnego krajobrazu, takie jak ukształtowanie terenu, zieleń i woda – w tych zajęciach szczególne znaczenie posiada rozwijanie umiejętności obserwacji, która ma pogłębić znajomość świata form, procentującą potem w rysunkach z wyobraźni.
2. Rysunek z wyobraźni, wspartej przez dostarczone materiały rysunkowe, o podobnym jak przy rysunku z natury zakresie tematycznym, który ma ćwiczyć umiejętność swobodnego przechodzenia od rysunku ortoganalnego do perspektywy i umiejętność budowy formy i sytuacji przestrzennej w wyobraźni ucznia.
3. Rysunek z wyobraźni o charakterze projektowym, rozwijający inwencję ucznia, który ma zbudować, bądź w konwencji uproszczonej, syntetycznej, bądź w konwencji bardziej realistycznej, projektowe koncepcje form – tutaj tematy dotyczą przede wszystkim przedmiotów i prostych zagadnień architektonicznych.